Ён расплюшчыў вочы і ўбычыў неба. Ярка-блакітнае, з плывучымі па ім лёгкімі воблакамі.
– Прыгожа, – падумаў ён, і гэтая думка рэзкім болем аддалася ў яго галаве.
– Такое пачуццё, што я ўчора піў. І вельмі шмат…
Над ім праляцела некалькі крумкачоў. Незвычайна вялікія птушкі прымусілі яго трохі напружыцца.
– Хм, а чаму я не дома? І дзе я?
Усе гэтыя думкі клубком закруціліся ў яго галаве, з-за чаго ў страўніку, здавалась, з’явілась новая форма жыцця. Неяк прыпадняўшыся, ён злёгку аслупянеў. Наваколлі яму вызначана не былі знаёмыя.
– Піў! Сапраўды! Гэта ж трэба так было кудысьці заблукаць…
Тут яго погляд зачапіўся за чалавека, які ляжаў у кустах метрах у дзесяці ад яго.
– Ой, як дрэнна ляжыць. Калі небараку пачне ірваць, то ён можа і захлынуцца.
Ад гэтых думак яго самога ледзь не вырвала, але ён прымусіў сябе ісці да ляжачага чалавека. Хістаючыся з боку ў бок, ён набліжаўся да чалавека.
– Гэй, дружа! Уставай! Лежачы на халоднай зямлі здароўю можна нашкодзіць!
З гэтымі словамі ён пастараўся перавярнуць чалавека.
– Давай, уставай! Так і застудзіцца…
Не дамовіўшы фразу, ён у жаху адштурхнуў чалавека. Дакладней, цела чалавека. Тое, што са здароўем у таго ўжо не будзе праблем, казалі рана на яго грудзі і акуратная дзірка ў ілбе.
– Блін, як у кіно. Звычайна там заўсёды адна дзірка і пасярэдзіне ілба, – неяк ужо адцягнена, нібы ў сне, падумаў ён.
Секунд трыццаць ён стаяў і глядзеў на цела.
– Трэба кудысьці патэлефанаваць, паведаміць… Ага, але куды і чым? Можа ў небаракі ў кішэні тэлефон ёсць.
Абыскаўшы цела, ён сеў проста на зямлю і пачаў разглядаць тое, што знайшоў. Пісталет, жменя патронаў, аптэчка, брудны бінт, бутэлечка з настойкай ёду, чэрствы сухар і незразумелага роду прадмет. Гэты прадмет зацікавіў яго больш чым пісталет, хоць зброю ён бачыў толькі ў кіно ды ў пнеўматычных цірах страляў пару разоў. Прадмет быў падобны на тэлефон, але нейкай асаблівай канструкцыі: па баках узмоцнены ахоўнымі накладкамі, даволі трывалы на выгляд.
– Хм, відавочна не вузкаглазымі рабіўся… Што ж гэта за штука такая?
Тыкнуўшы з цікаўнасьці пальцам у экран, ён з задавальненнем адзначыў, што апарат працуе, бо ўключылася падсвятленне.
З«явіўся надпіс: Жека Шумілаў.
– Напэўна, уладальнік, – падумаў ён.
– Загінуў. Лакацыя «Бурштын». Агнястрэльнае: грудзь, галава.
– Дакладна, уладальнік, – нават неяк узрадаваўся ён, – вось жа і раны на грудзі, і на ілбе. Агнястрэльныя. Толькі што такое лакацыя «Бурштын»? Піянерлагер, ці што?
