Роўна ў дзевяць вечара пачуўся стук у дзверы. Гаспадыня кватэры, Раіса Міронаўна, павольна ўзяла пульт ад тэлевізара, паставіла праграму навін на паўзу і з трывогай паднялася з канапы. Жанчына чакала гасцей раніцай, але яны не з'явіліся нават на абед, і вось, нарэшце, толькі цяпер пастукалі ў дзверы. У гэтую хвіліну, з-за непрыемных навін, якія абмяркоўвалі суседзі і навінавыя інтэрнэт парталы, яна адчувала неспакой. Раіса Міронаўна спадзявалася, што госці нясуць толькі добрае і застануцца ў яе як мага больш. Пальцы рук злёгку падрыгвалі ад старасці, а афарбаваныя сівыя валасы ў цёмны тон казалі пра нямірэнне са старэннем. Жанчына баялася выглядаць старэй сваіх гадоў, таму старалася сачыць за сваёй скурай і ў цэлым за здароўем. Але ў гэты дзень, ці то ад перажыванняў, бо даходзілі нядобрыя чуткі да яе, ці то ад недахопу пазітыўных сцэн на экране, Раіса Міронаўна забылася пра сябе. З усходам сонца ў галаву загружаліся непрыемныя падзеі, якія даносіліся з суседняга пад'езду, і толькі цяпер яе адцягнуў ад гэтага чаканы падыход гасцей. Шарпаючы тапкамі па падлозе, жанчына падышла да дзвярэй. У гэты момант яна думала пра сына і пра першую сустрэчу з будучай нявесткай, аб абяцаным знаёмстве, якое, на яе думку, павінна прайсці, безумоўна, вельмі прыемна.
– Паша, гэта ты? – спытала Раіса Міронаўна, паварочваючы замок.
– Так, мам. Хто ж яшчэ?
Жанчына адчыніла дзверы і ўпусціла свайго меншага сына, які жыў у абласным цэнтры, у адным горадзе з ёй. Адзіная дачка і старэйшы сын знаходзіліся далёка, да мамы прыязджалі нячаста.
У кватэру ўвайшоў круглатвары, бялявы Паша Лісаковіч. Ён быў адзін. У лёгкай спешцы, спярша абняў маці, затым вымавіў:
– Знаёмства адкладзена.
Сын рушыў, каб вымыць рукі і сесці за стол.
– Што такое, чаму ты без яе? Дзе Марына? – перажывала Раіса Міронаўна, – Што, насамрэч, там у вас? – тупала следам, думаючы пра сябе: "Ці не здарылася што? Чаму ён прыйшоў так позна і адзін?".
Мама адпусціла пытанні, вырашыла накрыць на стол, а ўжо потым пачуць ад сына адказы. Чакаючы прыход Пашы раніцай, яна прыгатавала сырнікаў, зараз жа падагрэла і паставіла іх на стол, таксама дадала да стала смятану і сочыва.
Сын зайшоў у невялікую кухню, дзе пахла смачным. Ён падняў вочы на насценны гадзіннік. Чорныя стрэлкі замерлі на палове пятага.
– Мам, гадзіннік у цябе не робіць, – пачаў ён.
– Дзе Марына? Ты зноў хаваеш нешта ад мяне! Ой, не …вы разышліся?
– Усё добра ў нас. Мам, даруй. Гэта я ва ўсім вінаваты, што мы не прыйшлі да цябе разам. Мне па рабоце трэба было ад'ехаць. А заўтра я ў камандзіроўку, у Менск.
